Ο καθρέφτης

Σκηνή 1η – 1960

Προθάλαμος γραφείου διευθυντή γυμνασίου. Η Στέλλα κοιτάζεται συνεχώς στον καθρέφτη γυρνώντας ελάχιστες φορές να κοιτάξει τον Νίκο. Ο Νίκος κάθεται σε μια πολυθρόνα κοιτώντας έξω από το παράθυρο.

Στέλλα: Γεια, με λένε Στέλλα.

Νίκος: Γεια.

Στέλλα: Εσένα;

Νίκος: Τι;

Στέλλα: Πώς σε λένε;

Νίκος: Έχει σημασία;

Στέλλα: Κουβέντα να γίνεται ρε παιδί μου. Ντάξει άμα δε θες μη λες. Απλά έλεγα όσο περιμένουμε ευκαιρία να γνωριστούμε. Δεν σ’ έχω ξαναδεί. Στην τρίτη πας; Εγώ στη δευτέρα.

Νίκος: Κι εγώ.

Στέλλα: Αλήθεια; Πώς και δεν σ’ έχω ξαναδεί; Μεγαλοδείχνεις ε; Κι εγώ το ίδιο, έτσι μου λένε. Κι ότι είμαι όμορφη μου λένε. Εσύ πώς με βρίσκεις;

Νίκος: Καλή είσαι.

Στέλλα: Μόνο καλή; Τέλος πάντων. Δεν μιλάς πολύ ε; Μα τι έχει εκεί έξω και κοιτάς συνέχεια;

Νίκος: Στον καθρέφτη τι έχει;

 

Σκηνή 2η – 1980

Στον ίδιο χώρο.

Στέλλα: Το φανταζόσουν ότι θα ξαναμπαίναμε εδώ μέσα;

Νίκος: Όχι.

Στέλλα: Θυμάσαι τότε; Με είχες εκνευρίσει τόσο πολύ που δεν μου έδινες σημασία.

Νίκος: Είχα αλλού το μυαλό μου.

Στέλλα: Αλήθεια, δεν μου είπες ποτέ τι κοιτούσες από το παράθυρο.

Νίκος: Το μέλλον.

Στέλλα: Και τι είδες;

Νίκος: Σύννεφα. (γελούν) Εσύ βρήκες αυτό που γύρευες στον καθρέφτη;

Στέλλα: Για λίγο, αλλά το έχασα γρήγορα.

Νίκος: Δεν κατάλαβα.

Στέλλα: Κοίτα. Έλα δίπλα μου, κοίτα στον καθρέφτη. Τι βλέπεις;

Νίκος: Εμένα… εσένα… εμάς.

Στέλλα: Κατάλαβες τώρα;

 

Σκηνή 3η – 2000

Στον ίδιο χώρο.

Στέλλα: Να ‘μαστε πάλι εδώ.

Νίκος: Ότι θα με καλούσαν εδώ μέσα για τα παιδιά μου, αυτό κι αν δεν το φανταζόμουν ποτέ.

Στέλλα: Πώς τα φέρνει η ζωή ε; Αν δεν είχαμε έρθει στη συγκέντρωση αποφοίτων δεν θα ξανασμίγαμε. Όταν σε είδα δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν περίμενα με τίποτα ότι θα ερχόσουν. Τόσο απόμακρος, τόσο μυστηριώδης! Ο ωραίος του σχολείου!

Νίκος: Ποιος ωραίος μωρέ;

Στέλλα: Καλά δεν κατάλαβες ποτέ ότι όλα τα κορίτσια του σχολείου ήταν ερωτευμένα μαζί σου;

Νίκος: Με μένα;

Στέλλα: Ναι. Κι εγώ μαζί.

Νίκος: Αφού δεν με ήξερες.

Στέλλα: Σε ήξερα. Έπαιζα θέατρο εκείνη την ημέρα που γνωριστήκαμε. Φοβόμουν ότι θα προδοθώ αν στο έδειχνα. Και φυσικά ούτε που ήλπιζα ότι θα γυρνούσες να με κοιτάξεις.

Νίκος: Αλλά σε κοίταξα και σε παρακοίταξα ε; Παράπονο δεν έχεις…

Η Στέλλα γυρίζει και κοιτάζει στον καθρέφτη χωρίς να απαντήσει.

 

Σκηνή 4η – 2020

Στο σαλόνι του σπιτιού τους. Η Στέλλα πετάει ένα βάζο και σπάει τον καθρέφτη που βρίσκεται πάνω από το τζάκι. Ο Νίκος την κοιτάζει τρομαγμένος. Γυρίζει και τον κοιτάζει τρελή από θυμό.

Στέλλα: Τέρμα οι καθρέφτες. Εγώ κι εσύ τώρα!

 

Σκηνή 5η – 2040

Στο σαλόνι του σπιτιού τους συνομιλούν τα παιδιά τους, περίπου 55 χρονών, μαυροφορεμένα.

Γιώργος: Το περίμενες αυτό;

Ελένη: Που να το περιμένω; Είχαν να μιλήσουν 20 χρόνια.

Γιώργος: Εντάξει, μεγάλοι άνθρωποι, ώρα τους ήταν. Αλλά έτσι; Μ’ αυτόν τον τρόπο;

Ελένη: Γιατί δεν μας είπαν τίποτα; Το Σάββατο μίλησα με τον μπαμπά και τον άκουσα μια χαρά. Σε σένα έδειξε τίποτα;

Γιώργος: Απολύτως τίποτα. (παύση) Θα πρέπει να το είχαν οργανώσει από καιρό. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη.

Ελένη: Κι όλ’ αυτά για να φύγουν μαζί. Δεν το καταλαβαίνω. Αφού μισιούνταν.

Γιώργος: Δεν μισιούνταν. Έβλεπε ο ένας τον εαυτό του στον άλλο. Αυτό δεν άντεχαν.