Ξανά
με δάχτυλα γυμνά
σκάβω στα πέτρινα στόματα
τα νύχια μου σπάνε
το αίμα το σκάει απ’ τις πληγές
και τρέχει ως τους αγκώνες
στάζει στο χαλί
(ποτέ δε θα καταφέρω
να καθαρίσω αυτόν το λεκέ)
σε λίγο προβάλλουν τα κόκκαλα
θα σταματήσω όταν φανεί ο καρπός
δε φοβάμαι μη μείνω δίχως χέρια
τ’ άλλο πρωί θα ‘ναι στη θέση τους
14 Σχόλια »
Αφήστε απάντηση στον/στην Kwlogria Ακύρωση απάντησης
About
For the dreamers have long escaped in their eerie land…
Fellows
Dreamerland 
Με τρόμαξες λίγο… αλλά… τίποτα. Ξέρεις μέχρι που να φτάσεις, αυτό είναι σίγουρο. 🙂
μην τρομάζεις γλυκιά μου, λέξεις είναι μόνο…
και τα στόματα κλειστά και πέτρινα, διψασμένα για το αίμα σου… κάποτε θ΄ανοίξουν , τότε η πέτρα θα λιώσει σαν πάγος και τα χέρια σου θα γίνουν φτερά…
αμήν!
Τα χέρια σου αγγίζουν, τα χέρια σου διώχνουν.
Τα χέρια σου τα τραβάνε, αλλά και τα χαϊδεύουν.
Είναι κι αυτά κλειδιά όπως και το μυαλό σου που τους δίνει πνοή…
Σε φιλώ
καληνύχτα καλή μου demon…
Γλυκιά μου φιλενάδα δε σε ξέχασα, αλλά όπως θα κατάλαβες για να απέχω από την κυψέλη μας, τις δύο φορές Πεμπτη και Παρασκευή, θα υπάρχει λόγος… ουσιαστικός, γι΄αυτό δεν σου γράφω και με τον γνωστό μας τρόπο…
Σου στέλνω την αγάπη μου και τα φιλιά μου, την εκτίμησή μου κυρία μου…
λεπτομέρειες off the record
Διαβάζοντάς το μου ερχόταν συνέχεια εκείνο το τραγούδι του Ξυλούρη σε μουσική Λουκά Θάνου και ποίηση Αρη Αλεξάνδρου
«Τις νύχτες σκάβαμε κρυφα μια υπόγεια σύραγγα
μ΄ενα σουγιά μ’ ένα πηρούνι με τα νύχια
σκάβαμε τις πέτρες ξέροντας πως θα φτάσουμε
το πολύ ως τη θάλασσα.
Κι όμως μας ήταν ανάγκη να βλέπουμε τα χέρια μας να ζούνε…»
Έχω την εντύπωση πως στη μεγάλη μας απόγνωση επικαλούμαστε πράγματα που κάνουμε με τα χέρια μας κι όχι με το μυαλό μας.
Πράγματι, σε στιγμές δραματικές, λόγω απώλειας ή ταπείνωσης, ο άνθρωπος καταφεύγει στη σωματικότητα ως ύστατη βεβαίωση της ύπαρξης.
Διάβασα πρόσφατα σε ένα βιβλίο του Καροτενούτο ότι η Έντιθ Γιάκομπσον περιέγραφε σε ένα άρθρο της τις αντιδράσεις όσων γυναικών άντεχαν στη βία της ανάκρισης στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης: «Οι κρατούμενες ξυπνούσαν τη νύχτα με την αίσθηση ότι τα μέλη τους ή το πρόσωπό τους δεν αποτελούσαν μέρος του σώματός τους. Ψηλαφούσαν εναγωνίως τα μέρη που ένιωθαν ξένα προσπαθώντας να πειστούν πως ο σωματικός εαυτός τους ήταν ακέραιος. Την ημέρα τις διακατείχε ένα τρομακτικό αίσθημα ψυχικής αυτοαποξένωσης. Ένιωθαν ξένες προς τον ίδιο τους τον εαυτό και τον παρατηρούσαν να σκέφτεται, να μιλάει και να πράττει σαν να ήταν ένα άλλο πρόσωπο.»
Ότι τρόμαξα λίγο δε θα το κρύψω.
Νομίζω όμως ότι κατάλαβα το υπονούμενο και το μόνο που μπορώ να πω είναι να σκάψεις μέχρι εκεί που θα θελήσεις μόνη σου να σταματήσεις.
Καλημέρα
Όλοι αυτό δεν κάνουμε;
Καλή σου μέρα σταλαγματιά!
Οπότε δεν ήταν εφιάλτης κι ας έμοιαζε…Αφού το ήξερες και δεν φοβόσουν…
Όχι, δεν ήταν εφιάλτης. Οι εφιάλτες κρατούν δευτερόλεπτα, ξυπνάς και όλα είναι εντάξει.
Στη ζωή, φοβάσαι δεν φοβάσαι, το πρόβλημα θα είναι εκεί την άλλη μέρα το πρωί.
Τουλάχιστον μπορείς να το ελέγξεις όπως ακριβώς έκανες με το όνειρο σ’ αυτή την ιστορία…