Φενάκη

«Καμιά προκοπή. Παντού στάχτη. Παντού φόνοι. Κάθε μέρα φέρνει μιαν άλλη μέρα και εξαντλείται βαθμηδόν η παρακαταθήκη των στιλβωτηρίων. Λίγοι γενναίοι ακόλουθοι ξεπετσώνουν τα μπράτσα τους και φορούν μεγάλες ομπρέλλες μπρος σε καθρέφτες γαλακτερούς. Οι νέες που έμειναν ριζωμένες επάνω στα ίχνη τους γονιμοποιούν τις σκιές τους. Δύο νεράιδες ασθμαίνουν. Ένας κόλουρος επιμένει. Οι τρίχες της κεφαλής του απεδείχθησαν τετελεσμένα γεγονότα.»

Ανδρέας Εμπειρίκος, Υψικάμινος

Απουσία

Δες το βλέμμα που πεθαίνει

στα ριζά του κόκκινου βράχου.

Δεν είναι, δεν είναι ο καιρός των ανέμων

που ξύπνησε τα δολοφόνα όνειρα.

Δεν είναι ούτε η βροχή των λογισμών

που πνίγει τη ματιά στ’ αποκαΐδια

των οραματικών ψηφίδων.

Ίσως η φλόγα που…

Όχι, δεν είναι, δεν είναι…

Μα ποιος αναρωτιέται;

Είναι μονάχα ένα βλέμμα που πεθαίνει

μονάχο στα ριζά ενός κόκκινου βράχου.

Καλοκαίρι

Όπως θα φεύγεις πάρε μαζί σου

τ’ αμπέλια του κάμπου

το βαθύ μπλε της μαίνουσας αύρας

τα ασπροχάλικα της βεράντας

το πνιχτό άρωμα του δειλινού μετά τον καύσωνα

τους ήχους των δέντρων που κάποτε υπήρξαν

το όνομά μου…

 

άφησε μόνο την προσμονή του ερχόμενου

δίπλα στο βάζο με τα τριαντάφυλλα

στο κομοδίνο…

 

και κλείσε σιγά την πόρτα πίσω σου

να μη ζηλέψουν οι ευαίσθητοι λεπτοδείκτες

και χαλάσουν τον ύπνο τους…

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!