Ουράνιο τόξο

Στα ριζά ενός κόκκινου βράχου κάθεται ένας ηλικιωμένος. Έχει μπροστά του έναν οριζόντιο περιστρεφόμενο δίσκο που τον γυρίζει συνεχώς. Πλησιάζει ένας άντρας γύρω στα σαράντα κοιτώντας γύρω του. Ανοίγει έναν χάρτη, ψάχνει κάτι, τον ξανακλείνει, ξαναψάχνει γύρω του.

ΓΕΡΟΣ: Ψάχνεις κάτι νεαρέ;

ΑΝΤΡΑΣ: Ζεις χρόνια εδώ παππού;

ΓΕΡΟΣ: Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.

ΑΝΤΡΑΣ: Υπήρχε μια σπηλιά εδώ, έτσι δεν είναι; Έχω να έρθω από παιδί βέβαια, αλλά το μέρος δεν έχει αλλάξει καθόλου. Είμαι βέβαιος ότι ήταν εδώ.

ΓΕΡΟΣ: Όλα αλλάζουν νεαρέ. Ακόμα κι όταν φαίνονται ίδια.

ΑΝΤΡΑΣ: Μα ακόμα κι αυτός ο κόκκινος βράχος. Δεν υπάρχει άλλος τέτοιος στην περιοχή.

ΓΕΡΟΣ: Γιατί την ψάχνεις τη σπηλιά;

ΑΝΤΡΑΣ: Άφησα κάτι και γύρισα να το πάρω. Έκανα μεγάλο ταξίδι για να ’ρθω μέχρι εδώ. Δεν το πιστεύω ότι ήταν άδικος κόπος.

ΓΕΡΟΣ: Και περιμένεις μετά από τόσα χρόνια να ξαναβρείς ό,τι άφησες στην ίδια θέση;

ΑΝΤΡΑΣ: Είχα μια ελπίδα. Τι είναι αυτό; Βλέπεις κάτι συγκεκριμένο εκεί μέσα;

ΓΕΡΟΣ: Αν κάτι συγκεκριμένο θέλεις να δεις.

ΑΝΤΡΑΣ: Δηλαδή;

ΓΕΡΟΣ: Τι άφησες στη σπηλιά σου;

ΑΝΤΡΑΣ: Έναν χρωματιστό βώλο.

ΓΕΡΟΣ: Για έναν βώλο έκανες τόσο ταξίδι;

ΑΝΤΡΑΣ: Ήτανε δώρο του παππού μου. Ήμουν στα 5 όταν μου τον χάρισε. ‘Βλέπεις τα χρώματα;’ μου είπε, ‘αυτά θα σου δείχνουν πάντα το δρόμο’. Κι ήξερα τότε τι εννοούσε. Όταν πέθανε ο παππούς έθαψα τον βώλο μου στη σπηλιά και δεν επέστρεψα. Μα τώρα πρέπει να ξαναβρώ τα χρώματα. Καταλαβαίνεις;

ΓΕΡΟΣ: Ένα ουράνιο τόξο στα βάθη μιας σκοτεινής σπηλιάς. Δύσκολο πράμα.

ΑΝΤΡΑΣ: Ουράνιο τόξο, ναι. Έτσι έμοιαζε. Πριν ξεκινήσω τ’ ονειρεύτηκα. Ήμουν στην άκρη του κι ήθελα να το διασχίσω, μα όλο έχανα το βήμα μου και σκόνταφτα και δεν μπορούσα ν’ ανέβω πάνω του. Ένα ολόκληρο ουράνιο τόξο, εκεί μπροστά στα πόδια μου, κι εγώ έκανα σβούρες γύρω του. Είναι φαίνεται της μοίρας μου να κάνω κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό μου και να μη φτάνω πουθενά.

ΓΕΡΟΣ: Που θες να φτάσεις;

ΑΝΤΡΑΣ: Τι σημασία έχει; Ό,τι κι αν θέλω πάντα ξεφεύγει. Κουράστηκα… Τι βλέπεις εκεί μέσα τέλος πάντων;

ΓΕΡΟΣ: Όσα ξεφεύγουν. (σταματάει να περιστρέφει τον δίσκο και τον κοιτάζει) Δε θα βρεις εδώ αυτό που ψάχνεις. Η σπηλιά έχει γκρεμίσει από χρόνια.

Ο άντρας πέφτει εξουθενωμένος δίπλα στον γέρο κι ακουμπά την πλάτη του στο βράχο.

ΑΝΤΡΑΣ: (σαν παραπονεμένο παιδί) Γύρνα το πάλι παππού, γύρνα το πάλι… Θέλω κι εγώ να δω τη ζωγραφιά στο κέντρο…

Κόκκινο

Τυλιγμένη τη μακάρια αδιαφορία του κόσμου

επιλέγω μια άλλη πραγματικότητα

όπου η μοναξιά λέγεται έρωτας

και ο μανδύας είναι φτιαγμένος από αίμα.

Αντισταθείτε!

Θερινό Ηλιοστάσι

Θ’

Μιλούσες για πράγματα που δεν τα ‘βλεπαν
κι αυτοί γελούσαν.

Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό
πάνω νερά·
να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο
στα τυφλά, πεισματάρης
και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα
σαν το πολύροζο λιόδεντρο-
άφησε κι ας γελούν.
Και να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος
στη σημερινή πνιγερή μοναξιά
στ’ αφανισμένο τούτο παρόν-
άφησέ τους.

Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανείς.

Γιώργος Σεφέρης

Αντιστέκομαι παίρνοντας τη σκυτάλη από τον άλλο Ρο και την παραδίδω, εάν θέλουν, στους φίλους: Helorus, Don Psychote, Auto Focus, Days of wine and roses, Lekseis

A-δυνατο

«Εσένα που δέχτηκες την υπόθεση

της πιθανότητας ενός πράγματος,

θα σε κάνω να οδηγηθείς σε κάτι αδύνατο.»

Επίκτητος

Ξανά

με δάχτυλα γυμνά

σκάβω στα πέτρινα στόματα

τα νύχια μου σπάνε

το αίμα το σκάει απ’ τις πληγές

και τρέχει ως τους αγκώνες

στάζει στο χαλί

(ποτέ δε θα καταφέρω

να καθαρίσω αυτόν το λεκέ)

σε λίγο προβάλλουν τα κόκκαλα

θα σταματήσω όταν φανεί ο καρπός

δε φοβάμαι μη μείνω δίχως χέρια

τ’ άλλο πρωί θα ‘ναι στη θέση τους

Ανοητα

Δεν το προσπάθησα, αλλά το ευχήθηκα. Κι έτσι μια μέρα σταμάτησα να σκέφτομαι. Ίσως και να προσπάθησα, δεν θυμάμαι πια. Και τώρα δυσκολεύομαι να βάλω μια λέξη δίπλα σε μια άλλη και να φτιάξω μια πρόταση. Μία που να βγάζει νόημα τουλάχιστον. Ίσως γιατί έχασα το νόημα. Τι θα έπρεπε να λέει η πρόταση; «Έξω βρέχει.» Να δυο λέξεις. Μια πρόταση. Ένα νόημα. Τουλάχιστον. Ποιον αφορά; Άσε που είναι και ψευδής. Καθόλου δεν βρέχει έξω.

Καθόλου δύσκολο δεν είναι να παρελαύνεις λέξεις εάν δεν έχεις τίποτα να πεις. Κι όταν έχεις κάτι να πεις, εκείνες στασιάζουν και παίζουν κλεφτοπόλεμο. Ίσως να διαισθάνονται ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται ν’ ακούσει. Ίσως και να διαβάζουν τις ανύπαρκτες σκέψεις σου.

Το σημαντικότερο πράγμα που σου στερεί η απώλεια είναι η ικανότητα για επικοινωνία.

Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Καλή χρονιά!

Με νέες λέξεις…

Wish…

Θα ’θελα να υπήρχε ένας άλλος τόπος

 

Θα ’θελα να υπήρχε ένας άλλος τρόπος

 

Θα ’θελα να υπήρχε κάτι άλλο να πω

Θυμήσου

Να κλέβεις τις ζωές των άλλων

χωρίς τύψεις

να τ’ ονομάζεις τέχνη…

Τικ τακ

Δεν προλαβαίνω

να θερίσω τους πόνους

πριν ξημερώσει.

Blue

βαθύ μπλε

ανέφελης νύχτας

η σελήνη ξεθωριάζει τ’ αστέρια

στο ένστικτό της κρυμμένο ένα τριζόνι

φάρος της λύπης