Πείσμα
Σ’ άλλη μια μάχη ηττημένη…
Κουράστηκες ψυχή μου…
Μην εγκαταλείψεις την πορεία…
Κάνε απλά μια στάση…
…κι άσε γι’ άλλους την ανάσταση…
Σ’ άλλη μια μάχη ηττημένη…
Κουράστηκες ψυχή μου…
Μην εγκαταλείψεις την πορεία…
Κάνε απλά μια στάση…
…κι άσε γι’ άλλους την ανάσταση…
Δε λες τίποτα..
Σχόλιο από kwlogria | 10 Απριλίου, 2007 |
Οι ήρωες ξέρουν πότε κουράζονται και σταματούν.
Ο δράκος μπορεί να περιμένει λίγο!
Σχόλιο από druqbar | 10 Απριλίου, 2007 |
Κυριολεκτικά και μεταφορικά γριέντζο μου…
Αφού δεν μπορεί να φύγει, δόκτορα, αναγκαστικά θα περιμένει…
Σχόλιο από dreamerland | 10 Απριλίου, 2007 |
η κουραση τρυπωνει…
τρωει τα παντα…
δεν ξερω…
ματαια μοιαζουν ολα…
ματαια…
Σχόλιο από Βασιλική | 11 Απριλίου, 2007 |
Είναι μάταια όλα Βασιλική…
Η επιλογή όμως παραμένει… αν θα παραιτηθείς υπέρ της ματαιότητας ή θα συνεχίσεις να μάχεσαι, έστω και μάταια…
Σχόλιο από dreamerland | 11 Απριλίου, 2007 |
θέλει και στάση η πορεία μας πάντα
πρέπει να πέρνουμε και ανάσες!
καλημέρα σου
Σχόλιο από melomenos | 11 Απριλίου, 2007 |
Ανάσες νεράιδε, ναι… αν και είναι μεγάλος ο πειρασμός να μείνουμε στις ανάσες επ’ αόριστον…
Σχόλιο από dreamerland | 11 Απριλίου, 2007 |
xronia polla!
sunexizoume!!
Σχόλιο από soulmates | 11 Απριλίου, 2007 |
Χρόνια πολλά δίδυμες ψυχές!
Συνεχίζουμε ναι, μετά τις διαφημίσεις… 😉
Σχόλιο από dreamerland | 11 Απριλίου, 2007 |
Μάταια είναι όλα, μάταιη κι η ζωή αλλά, όπως λέει και ένας αγαπημένος μου φίλος «it’s all we got».
Κάνε απλά μια στάση,
Χαμογέλα ειρωνικά στην ήττα,
Πάρε το ύφος «τώρα θα σας δείξω εγώ»
Κι η ανά(σ)ταση θα έχει ήδη πλησιάσει αρκετά..
ΥΓ. Όταν βρω πώς αφήνουν σχόλια στο wordpress θα φωνάξω «Ανάσταση!» 🙂
Σχόλιο από selana | 11 Απριλίου, 2007 |
Ανάσταση! 🙂 🙂
Σχόλιο από selana | 11 Απριλίου, 2007 |
χαχαχα
έχεις δίκιο σελάνα, έχει ήδη πλησιάσει αρκετά… 🙂
βέβαια, κάτι θα ξέρεις εσύ που ανασταίνεσαι κάθε 28 μέρες… 😉
Σχόλιο από dreamerland | 11 Απριλίου, 2007 |
«Η επιλογή όμως παραμένει… αν θα παραιτηθείς υπέρ της ματαιότητας ή θα συνεχίσεις να μάχεσαι, έστω και μάταια…»
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο, μα πόσο συμφωνώ με αυτά τα λόγια! Αυτό είναι το μεγαλείο του ανθρώπου. Να συνεχίζει γνωρίζοντας πως όλα είναι τελικά μάταια (καθώς το μεγάλο Θ μας κλείνει το μάτι). Και αυτή η επιλογή, παραδόξως, αναιρεί το μάταιο του πράγματος.
Σχόλιο από Αλέξης Χαρισιάδης | 8 Μαΐου, 2007 |
Είναι στη φύση μας νομίζω να παλινδρομούμε ανάμεσα στην παραίτηση και τη μάχη…
Σχόλιο από dreamerland | 8 Μαΐου, 2007 |